14 sierpnia

Cześć!
Hej!
Siema!
Drogi pamiętniku!
Noc. A jaka noc? Bo ja ani na sekundę nie zmrużyłam oczu.
Wraz z Ulą siedziałyśmy w salonie i czekałyśmy na powrót Krzyśka. Ulka zmęczona trochę przysypiała, ale  ja nie potrafiłam zamknąć oczu.
3:33 po domu rozległ się dźwięk telefonu. Ula od razu wzięła go do swoich rąk, bez patrzenia na wyświetlacz. 
Słowa, które wymieniała z rozmówca nic mi nie mówiły. Tylko mimika twarzy zapowiadała złe wieści. Pobladła, i patrzyła w punkt nieprzeniknionym spojrzeniem. A pustka, która pojawiła się w jej oczach mnie zabiła. 
Potem odłożyła telefon i milczała chwilę, by zaraz wybuchnąć płaczem i rzucić się w moje ramiona.

- Krzyś.... Jest.... Dlaczego? Boże dlaczego?!! To niemożliwe! Przecież ja żyć bez niego nie mogę!

- Co się stało?- pytałam, a ona kręciła tylko głową i płakała.- powiedz mi!
 
- Jest w szpitalu...- wyszeptała. Przytuliłam ją jeszcze mocniej.

Boże dlaczego ty nam to robisz? 
Dlaczego zabierasz nam nasze ukochane osoby? 
W tym co byłyśmy ubrane pojechałyśmy do szpitala. Byle szybciej być obok niego. Byle go tylko zobaczyć. 
Jak bardzo się rozczarowałam, gdy za szybą zobaczyłam tylko Krzyśka. 
W ustach jakaś rutka, na piersi poprzypinane kable, i monitory, które dawały znać, że on żyje. Że jest tu z nami. 
Rodzicie siedzieli na ławce. Tato tulił załamaną i zapłakaną matkę. Nie wiedziałam, co mam robić, dlatego stałam jak kołek.
Ula położyła swoje dłonie na szybie i oparła głowę o nią. Nawet nie chcę wiedzieć, co ona czuła. Ja sama sobie nie jestem sobie wyobrazić, co bym zrobiła, gdyby to był Michał.
Nie mogę w to wszystko uwierzyć.
Później porozmawiałyśmy z jego rodzicami, i to od nich się dowiedziałyśmy, że Krzyśka potrącił samochód, a sprawca zbiegł z miejsca wypadku. Jeśli mówić, o szczęściu, to tylko w tym, że ktoś wezwał karetkę, i pomoc przyszła na czas.
Byłyśmy w szpitalu kilka godzin. W zasadzie, to pan Marek nas odwiózł do domu, żebyśmy odpoczęły. Obiecał nas poinformować, o jakiś zmianach.
Kilka godzin spałyśmy, a później znów pojechałyśmy do szpitala. Koledzy z drużyny, przyszli po treningu w odwiedziny. Kubiak od razu starał się nas pocieszyć. Mówił, że mamy się nie poddawać. I wierzyć, w to, że wszystko będzie dobrze. Największe banały, ale i tak coś znaczą.
Obiecał, że jak coś będziemy potrzebować, to mamy mu dać znać, a on postara się to załatwić.
Kiedy nas pielęgniarka wyrzuciła ze szpitala, Michał odwiózł nas do domu.
Całe życie z Ulki odeszło. Nie była sobą…
A ja, chyba się już do smutku przyzwyczaiłam.
Życie wkopało mnie w depresję.
Z każdą dobą, coraz mniej sił i chęci do dalszego życia.
---------------------
Siemanko! :D witam Was w ten prze cudny wtorek! :D jutro wolne i w kinie Listy do M *.* jaram się jak murzyn miską ryżu! :D a w piątek, to się w piątek dowiecie *.* :p co bedzie w piątek :D
Mam nadzieje, że Wam też humory dopisują :D
Krzyś został wyeliminowany z gry. Dlaczego to kolejne rozdziały wam powiedzą. Więc dużo cierpliwości!
Komentujcie! 
I następny w piątek wieczór :D
Do nastepnego!
Marcyśka