16 sierpnia

Cześć!
Hej!
Siema!
Drogi pamiętniku!
Co to za poranek, kiedy wstajesz i wiesz, że dzień będzie do dupy? Kiedy ma się ochotę rzucać talerzami, tłuc szklanki i w dom zostawić jakby przeszło przez nie tornado.
Pewnie mam klasyczne objawy depresji, albo załamania nerwowego. Cokolwiek.
Pewnie, że próbuje jakoś funkcjonować. Nie wychodzi.
Pewnie mam coś z głową i sercem, że czekam.
Mama dzwoniła i powiedziała, żebym wróciła do domu i zapomniała o nim. Nie potrafię.
Nawet nie mam pojęcia ile to już dni. I chyba nie chcę wiedzieć.
Kubiak dziś nas odwiedził. I w zasadzie gdyby nie on to lodówka świeciłaby pustkami. A my nie jadłybyśmy nic tylko się zamartwiały.
Michał także przyniósł kolejny anonim. Minął się w klatce z jakimś chłopcem, który próbował wepchnąć do skrzynki kopertę. Za 100 zł wyśpiewał kto mu kazał to zrobić. Wysoki, umięśniony, łysy facet. Typowy dres.
W liście było napisane: "Przyjaźń warta jest długi, które jesteś w obowiązku spłacić. Czas do jutra."
Kompletnie mnie te słowa wyprowadziły z równowagi. A gorzej było, gdy Michał zaczął opowiadać o przeszłości Winiarskiego.
- To było tak, że jako 14 latek opuścił dom rodzinny. Wykręcanie numerów, uciekanie z akademika, sprzeczki- to była codzienność. A mimo to Michał był powszechnie lubiany, i złościć się na niego nie da. Kary owszem były, ale z reguły nie przynosiły efektów. Tak to jest w tym wieku, gdy nie ma w pobliżu rodziców. No i pewnego dnia doszedł do wniosku, że potrzebuje pieniędzy. Zakręcił się tu i tam. I zaczął sprzedawać marihuanę. Niby nic, ale gdyby go przyłapali to od razu wyleciałby z drużyny, szkoły i mógłby zapomnieć o jakiejkolwiek dobrej przyszłości. Wszystko szło ok, do pewnego dnia, gdy zniknęło 50 g trawki. Po prostu wyparowała z pokoju. I tak zaczęły się problemy z tymi typami. Kasę poddawał, ale jak raz się trafi u nich na czarną listę to ma się przerąbane do momentu aż oni o Tobie zapomną. Z tego co mi wiadomo zerwał z nimi wszystkie kontakty. Ale oni szybko nie zapominają. W Łebie spotkał jednego z typów i dlatego bez słowa wyjechał. Chciał Cię chronić. Żeby nie widzieli Was razem. Żeby przypadkiem Ciebie nie obrali za cel. Musisz się postarać go zrozumieć. Wiem, że to nie jest łatwe. I właśnie te anonimy sprawiają, że myśle iż oni go mają. Gdzieś jest po prostu przetrzymywany. I żeby go odzyskać musimy im zapłacić. I tu się pojawia problem, bo nie mam pojęcia jaka to suma.- zakończył swój monolog. I niby poznałam kilka odpowiedzi, a w mojej głowie pojawiły się kolejne pytania.
Wiem jedno, musimy go uratować.
To będzie bardzo trudne. Musimy poczekać do jutra. Może powiedzą nam ile chcą pieniędzy. A jak nie, to musimy coś wymyślić.
I tak siedzę i myśle co mogłabym zrobić, aby go uratować.
Tak bardzo chciałabym go zobaczyć.
A Krzyś dalej nieprzytomny walczy o życie.
Jest w śpiączce, ponieważ ma krwiaka mózgu, i obrzęk uciska mózg. Ula wraz z jego rodzicami jest przy nim cały dzień. Ja nie potrafię tam być.
Do jutra.
-------------------
Hej! :D
To się coś wyjaśniło, chyba.
Niestety nikt nie jest idealny. Ale świat to nie tylko czarne i białe.
Taki mój komentarz odnośnie tego wpisu.
Przepraszam za porę, ale ostatnio mam strasznie dużo na głowie. Ta, kocham czytać lektury... :/
Tradycyjnie kolejny w sobotę.
Czytasz= Komentujesz=Motywujesz!!
Ps. Dzięki za życzenia! I pracuję nad kolejnym opowiadaniem.  ;)
Do następnego!
Marcyśka