17 lipca

Cześć! 

Hej! 

Siema! 

Drogi pamiętniku! 

Co za dzień! Jakiś z jednej strony zakręcony, a z drugiej mega pozytywny! 

Może zacznę od tego, że dziś rano idąc na stołówkę (dziś ten rejon był objęty moim bacznym okiem) o mało co nie wyrżnęłabym orła. Na moje szczęście w nieszczęściu uratował mnie On! Po prostu potknęłam się o własne nogi, i bach! Oto jestem w jego ramionach! Czuje się w nich tak dobrze jak nigdy przedtem. On spogląda na mnie tymi swoimi niebieskimi oczyma, a ja umieram! Dostaje takich palpitacji serca jak nigdy! Nie wiem co mam mowić, robić, cała się czerwienie. 

On się mnie pyta czy wszystko w porzadku, i odstawia na bok. Ja jedynie kiwam głową. I już mam zamiar uciec jak najdalej, kiedy on (refleks to on akurat posiada) łapie mnie za rękę i mówi: 

- Za uratowanie tej pięknej buzi od kontaktu z betonem chyba mi się coś należy!- i dalej się uśmiecha łobuzersko, a jego oczy przechodzą mnie na wylot. 

- Nie rozumiem?- udaję, i próbuję go oszukać, że niby nic. 

-Np buziak w policzek, numer telefonu, albo godzinka, może dwie po Twojej pracy?- zaczyna wyliczać. Ja sobie myślę, chyba mu się podobam, to podam mu ten numer. Jak znajdzie inną pannę, to trudno. 

-Numer powinien wystarczyć. 

-Chciałbym więcej, ale jak ty nie chcesz, to nie nalegam. 

Podałam mu te 9 cyfr. On zapisał je w telefonie, grzecznie podziękował. Zza jego pleców wyskoczył "mały" (w sumie przy nim wszyscy są niscy) kolega Ignaczak i porwał go ze sobą. 

A ja z mopem, miotłą i czerwonym wiaderkiem poszłam sprzątać stołówkę. 

Powiem szczerze, że to dziwne, bo cały czas spoglądałam na telefon. Nawet Ulka podejrzliwie na mnie patrzyła. Ale na moje szczęście się słowem nie odezwała. 

W zasadzie, kiedy sprzątam stołówkę, to niby to zajmuje cały dzień, bo po każdym posiłku, ale wolę to od ścielenia łóżek gości. 

W końcu, w reszcie dostałam upragnionego SMS od Niego. 

- Wiataj nieznajoma! Zdradź swoje imie! 

- Witam pana Winiarskiwgo! Moje imię to.... A może sam zgadniesz? 

- Kasia? Ola? Monika? Paulina? Marysia? Nie wiem :( 

-Niestety, ale żadne z tych ;( Nadia jestem. 

-Nadia! Jak pięknie! 

-Miło mi ;) 

No i tak pisaliśmy przez cały dzień od obiadu. Jeszcze raz zaproponował mi spotkanie. Zgodziłam się, chociaż miałam obawy. 

Na szczęście, nie musiałam nic wymyślać, żeby się z nim spotkać potajemnie, bo Ulka była u swojej babci wieczorem. 

 Umówiliśmy się o 20:30 przy wejściu do ośrodka. Ubrałam lekką sukienkę i sandałki. Nic wielkiego. Za to on w zwykłej koszulce i spodenkach wyglądał jak model. 

Na początku rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Później on z taką pasją i iskierkami w oczach opowiadał mi o siatkówce. Chyba to ona jest najważniejsza w jego życiu. Opowiadał jak pierwszy raz dostał powołanie do kadry, o przeprowadzce na drugi koniec kraju, by realizować swoje marzenia. On w wkieku 19 lat spełniony człowiek, a ja dalej nie widzę swojej przyszłości. 

Kupiliśmy chrupki i sok i tak poszliśmy oglądać zachód słońca. Cały czas mieliśmy o czym gadać, śmialiśmy się i w ogóle czułam jak byśmy się znali całe życie, a nie kilka godzin. 

Goniliśmy się po brzegu morza, chlapalimśmy się wodą. Sprawy jakby wyrwane z filmów romantycznych. Koniec końców przy niebie pełnym gwiazd w ubraniach wbiegaliśmy do wody. Chlapalimśmy się nią. Było cudownie. 

Koło 12 wróciliśmy do domów. 

Od razu wzięłam ciepły prysznic, i teraz siedząc w piżamie i pijąc herbatę malinową pisze te słowa. 

On jest cudowny! Jego śmiech dalej echem roznosi się po mojej głowie. A gdy zamykam oczy widzę jego, wpatrzone we mnie, gdy wyjaśniam mu podstawy własnego biznesu. 

Ulka jeszcze o niczym nie wie. Choć pewnie nie wytrzymam i jej o tym opowiem jutro! 

Wlasnie dostałam SMS od Michała. Życzy mi słodkich snów. Jej! Chyba dziś nie zasnę! 

Do jutra! 

-------------------

I chyba jakaś randka się wydarzyła :D 

Piszcie mi, co jest nie tak w tym rozdziale ;) 

Z kolejnym widzimy się w czwartek! :D 

Do następnego! 

Marcyśka

Ps. Za literówki przepraszam, ponieważ rozdział pisany na telefonie ;)