22 lipca

Cześć!

Hej 

Siema!

Drogi pamiętniku! 

Wraz z Michałem, Ulką, Krzyśkiem i resztą ekipy pojechaliśmy na rowerach nad jezioro Sarbsko. Tam rozłożyliśmy na trawie koc i w cieniu drzew leniuchowaliśmy. Naprawdę lubię z nimi spędzać czas. Jeden dzień nie widziałam się z Ulką, a w jej życiu tyle się wydarzyło. Wczoraj była na randce z Krzyśkiem, i tak, są razem. Trochę boję się połączenia ich charakterów, ale na razie plany trzeciej wojny światowej są wstrzymane. Obydwoje mają w sobie dużo pozytywnej energii, radości i chęci. Krzysiu jest mega dumny z osiągnieć swojej dziewczyny. W końcu nasza Ulka ma wystąpić w jednej z reklam. Idealnie się do roli gwiazdy nadaje. Chociaż w zasadzie to nie wiem jaką decyzje podejmie, bo jeszcze się zastanawia. Mimo to wszyscy dobrze wiemy, że się zgodzi. 

Wszystkie zakochane pary rozeszły się spacerując brzegiem jeziora. Zostaliśmy z Michałem sami na kocu. Chłopak leżał oparty na łokciu a w ustach miał źdźbło trawy. Położyłam głowę na jego brzuchu, i także się położyłam. On wyjął z ust trawę i zaczął mnie nią łaskotać po twarzy. Próbowałam mu ją wyrwać z ręki. Niestety bez skutecznie- był szybszy i silniejszy ode mne. Ostatecznie wylądowałam leżąc na nim. Chłopak chwycił moją głowę, i złączył nasze usta w bardzo namiętnym i delikatnym pocałunku. Podniosłam się i przesunęłam się w górę, a nasze ciała stykały się całkowicie. Chłopak obrócił nas i to teraz ja leżałam pod nim. 

- Wiesz, co ja bym teraz chciał z Tobą robić?- zapytał mnie.

- Tak, ale na to musisz jeszcze poczekać. 

- Ile? 

- Nie wiem... Wybacz, ale nie jestem jeszcze gotowa.... 

- A nie możesz choć raz w życiu zrobić coś szalonego? 

- Michał! Nie to znaczy nie!

Próbowałam go odepchnąć od siebie, ale chłopak nie dawał za wygraną. 

- Dlaczego?! Pragnę Cie! 

- Chyba nie muszę Ci mowić, że pierwszy raz to nie pierwszy pocałunek! 

- Jeszcze przyjdziesz do mnie, i będziesz prosić na kolanach. 

Podniósł się i poszedł do rowerów. Wsiadł na swój i gdzieś pojechał. 

A ja, głupia ja, nie wykonałam żadnego kroku by go zatrzymać . Chwilę po tym wróciła Ulka. Wmówiłam jej, że się źle czuje i jadę do domu. 

Wróciłam do swojego pokoju. Byłam zła, smutna, wściekła, i okaleczona. Zamknęłam się w pokoju przed ciekawskimi oczami rodziny. Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać. Ściskałem poduszkę, na której doszukiwałam się zapachu Michała, który miał mnie uleczyć. Takiego zdecydowanie brak. Płakałam, choć sama nie rozumiem dlaczego. To on był winny, a nie ja....

Prawda taka, że Michał swoim zachowaniem bardzo zranił mnie. 

Od tamtego incydentu milczy. A ja nie mam odwagi do niego napisać. Leżąc w łożku, czekałam na jakiś znak od niego. A tu nawet własna przyjaciółka o mnie zapomniała... 

Nie wiem co bedzie jutro. Boje się nocy. Boje się jutra. 

Chce z nim pogadać, przeprosić, mimo że to nie moja wina...

Nie chce jutra! 

-----------------

No i mamy pierwszy deszcz... ;( nie zabijcie mnie za niego....

Tak jak pisałam, z kolejnym widzimy się dopiero we wrześniu. Jak się pojawi nowy rozdział, to będę Was informować! 

Mam nadzieję, że po tej przerwie Waszych komentarzy będzie 2 razy więcej ! 

Kto czyta ten komentuje!

Do nastepnego! 

Marcyśka 

Ps. #GoPoland! <3